Кашмир аз дурдасттарин, сард ва бесамартарин даштҳои осиёии рӯи замин – нишебиҳои шимолии Ҳимолой сарчашма мегирад ва дар тӯли асрҳои 11 ва 13, вақте ки сарварони Муғулистон Ҳубилайхон ва Чингиз буданд, бо чӯпонони чинӣ ба Муғулистони Дохилӣ ва музофотҳои шимолии Чин муҳоҷират кардаанд. Хон империяҳои осиёии худро бунёд кард Дар он вақт кашмир оҳиста-оҳиста ба роҳи тиҷорат бо Ғарб ворид шуд, аммо он ҳанӯз хеле кам буд.Он дар сабтҳои таърихии Ғарб кам ба назар мерасад.
Дар Байнаннаҳрайн дар соли 2300 пеш аз милод бостоншиносӣ асбобҳоеро ёфтанд, ки барои пашмтарошӣ истифода мешуданд ва матои кашмирӣ дар Сурия ҳанӯз дар соли 200-и милодӣ пайдо шудааст, аммо сабтҳои хаттии кашмир то асри 16 вуҷуд надоштанд.Аммо дар бораи кашмир чандин ривоятҳо вуҷуд доранд, ки машҳуртарини онҳо ин аст, ки пӯшиши сандуқи аҳд (қуттие, ки Мусо Даҳ Аҳкомро дар Библия гузоштааст) аз кашмир сохта шудааст;гуфта мешавад, ки як вактхо кашмирро дар Руми кадим ба сабаби мехру мухаббати ашрофони империяи Рум истифода мебурданд."Шоҳи матоъҳо" маъруф аст.
Дар сулолаи Танги кишвари мо матои пашмини аз пашми махин ва нарм (бахмал)-и буз бофташударо «бахмалии қаҳваранг» меноманд, ки сабук ва гарм аст ва онро мардум хеле дӯст медоранд.Дар китоби «Чисмхои бегонаи осмонй» дар сулолаи Мин низ тарзи тайёр кардани матои кашмирй тасвир шудааст: бо ангуштон «бахмал кашидан» ва баъд «ришта дароз кардан ва бофтани махмали кахваранг».
Кашмир бори аввал таваҷҷуҳи ҷаҳони Ғарбро ба сабаби китфи Кашмир дар минтақаи машҳури Кашмири Ҳиндустон ҷалб кард.Номи инглисии кашмир низ дар ин давра мустақиман CASHMERE номида мешуд ва то имрӯз истифода мешавад.
Дар асри 15 шаҳри Кашмирро императори муғул Занул Абидир идора мекард, ки бо тарғиби пурқуввати санъат ва фарҳанг машҳур буд.Абидир дар гирдиҳам овардани бузургтарин рассомон ва маводҳо, рассомон ва бофандагони моҳир Туркистонро даъват кард, ки бо истифода аз кашмири аз Тибет воридшуда барои ӯ китф бофта, дар натиҷа китфҳои аз ҳама нозук ва нармтарин ва гармтарин ба дунё омаданд.
Ин китфҳои гаронбаҳо ва исрофкорӣ танҳо барои подшоҳон ва маликаҳои Кашмир ва гурӯҳе аз роҳибони тибетӣ барои ҷилавгирӣ аз сармо ҳангоми нишастан ва мулоҳиза нигоҳ дошта мешаванд.Дар ин гурӯҳи мазҳабӣ ибораи “ба гармӣ роҳ рафтан” махсусан барои ишора ба маросими омодагӣ пеш аз мулоҳиза ва намоз истифода мешавад.
Дар саросари Осиё, ин китфи машҳур бузургтарин содироти Кашмир ва ифтихори миллии бофандагони маҳаллӣ мебошад.Сохтани чунин китф як раванди тӯлонӣ ва заҳматталаб аст, ки барои тамоми зимистон банд нигоҳ доштани як оилаи кашмирӣ кофӣ аст.Онҳо пашми хомро аз чорводорони Тибет меоварданд, сипас пашми ноҳамвор, рег ва хорҳоро дастӣ мебурданд ва ба ресандагӣ, ранг кардан ва бо нахшҳои мукаммал бофтани китфҳо шурӯъ карданд.Пас аз бофтан, анъанае ҳаст, ки китфро дар рӯзи тӯй ба арӯс ҳамчун тӯҳфаи гаронбаҳо медиҳанд.Тибқи расму оин, барои шоҳиди мукаммалӣ ва зебоии бемисл, чунин китфҳоро тавассути ҳалқаҳои арӯсӣ мепӯшанд, то бахт оварад.
Вақти фиристодан: июн-26-2023
